Λάτρεψα το “Κοράκι”…

… αυτό που είναι “σε Άλικο Φόντο”!

Ο λόγος για το πρώτο βιβλίο των Γιων της Στάχτης του δικού μας Λευτέρη Κεραμίδα, “Κοράκι σε Άλικο Φόντο”. Ένας Έλληνας συγγραφέας φαντασίας είναι κάτι τόσο σπάνιο, όσο και οι αναλαμπές του αυτοκράτορα Μελίρρυτου στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. (Αναφέρομαι φυσικά σε έναν από τους ήρωες του βιβλίου.) Για το λόγο αυτό -πέρα από την αναμφισβήτητα φανταστική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πένα του εν λόγω κυρίου- αναδύεται επιτακτική η ανάγκη να γίνει γνωστό του έργο του σε όλους, όχι σε κάποιους. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας είναι εντελώς συμπτωματική!)

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε έναν κόσμο παρόμοιο με το δικό μας, με τη Βασιλεία Αιγλωέων να αντικαθιστά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τη Ναντάρ να στρογγυλοκάθεται στην Ιβηρική χερσόνησο και τους Περατινούς να φωλιάζουν στην Ιταλία. Για να μην υπάρξει κάποια σύγχυση εδώ, επαναλαμβάνω τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα: “Το Κοράκι σε άλικο φόντο δεν είναι ιστορικό ή ψευδοϊστορικό μυθιστόρημα. Η πλοκή των Γιων της Στάχτης είναι εντελώς φανταστική. Ούτε πιθανή, ούτε “εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα”.“

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο που -γεωγραφικά, τουλάχιστον- μας είναι κομμάτι οικείος. Μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια και να ονειρευτεί πως βρίσκεται εκεί, να οσμιστεί τις διάχυτες μυρωδιές, να νιώσει το απαλό χάδι του αέρα και το χαΐδεμα των ηλιαχτίδων, να ακούσει τους ψιθύρους των Γιων της Στάχτης, και να ξυπνήσει σε μια αυτοκρατορία όπου όλα είναι πιθανά -ακόμα και η ύπαρξη πλασμάτων πέρα από τη φαντασία.

Αν επιχειρούσα να απαριθμήσω αυτά που με μάγεψαν στο βιβλίο, δε θα τέλειωνα ούτε αύριο: το εξώφυλλο, τα ονόματα και το νόημά τους, οι θαυμαστές μεταστροφές, οι στέρεοι χαρακτήρες, οι πανέμορφες φράσεις, ο λόγος που κυλούσε… Είναι αναρίθμητα! Αν θα έπρεπε να πω κάτι αρνητικό γι’αυτό το βιβλίο, θα ήταν μόνο οι συχνές εναλλαγές στις σκηνές της αφήγησης (ακολουθώντας πότε τον ένα ήρωα και πότε τον άλλο), τόσο ώστε περνούν κάποιες στιγμές μέχρι να καταλάβει ο αναγνώστης πού να στρέψει το βλέμμα του. Αυτό, ωστόσο, μετράει και θετικά -επομένως δεν είναι κάτι αμιγώς αρνητικό. Οι συχνές αυτές εναλλαγές λειτουργούν και ως διεγερτικό, ώστε να μην ξεχνιέται ο αναγνώστης.

Δε θα πω άλλα για το θαυμάσιο αυτό βιβλίο -η συνέχεια επί της οθόνης σας ή, πιο σωστά, στις σελίδες του δικού σας αντίτυπου!

Υ.Γ.: By the way, Λευτέρη, περιμένω πως και πως την παρουσίασή σου στην Πάτρα!